Na de vlucht was het een korte wandeling naar het hotel. We besloten nog even snel een drankje te doen in het hotel, om vervolgens snel naar bed te gaan voor de grote dag.

Maandag Na een prima ontbijtje gingen we met het openbaar vervoer naar CERN. Een leuk weetje: In Zwitserland krijg je als toerist gratis toegang tot elke vorm van openbaar vervoer, zolang je een hotelkamer hebt geboekt. CERN is een Europese organisatie die fundamenteel onderzoek doet naar elementaire deeltjes. Waar de meeste mensen CERN van zullen kennen is de Large Hadron Collidor, ofwel LHC. Dit is een 27 kilometer lange deeltjesversneller. In 2012 is hiermee het bestaan van het Higgs Boson deeltje bevestigd. Dit deeltje werd echter in 1964 al voorspeld te bestaan en zorgt voor massa in de deeltjes waar het deel van uit maakt.

Eenmaal aangekomen bij het CERN visitor centre en na wat snuffelen in de souvenirwinkel begon de tour met een korte introductievideo. Daarna gingen we een beveiligd terrein in van CERN, voor een gedetailleerde uitleg over de eerste deeltjesversneller van CERN, genaamd de Synchrocyclotron. In dit gebied is elke straat vernoemd naar een wetenschapper die significante ontdekkingen heeft gedaan op het gebied van deeltjesfysica. Zo is er onder andere een straat naar Einstein vernoemd. Na de Synchrocyclotron zijn er vele opvolgers gemaakt welke allemaal samenwerken om de deeltjes uiteindelijk op hoge snelheid de LHC in te schieten.

De deeltjesversneller laat protonen met 99,9999964% van de lichtsnelheid op elkaar botsen. Tijdens zo'n botsing vallen de twee protonen uiteen in een mix van andere deeltjes welke worden bestudeerd om zo nieuwe deeltjes te vinden die nieuwe inzichten kunnen bieden over hoe deeltjes zijn opgebouwd. Na de uitleg en geschiedenis van de Synchrocyclotron, gingen we naar Atlas. Atlas is één van de zes deeltjesdetectoren die wordt gebruikt om data te verzamelen tijdens zo'n botsing. Atlas maakt duizenden foto's van een botsing en filtert foto's van deeltjes welke al zijn bestudeerd.

Helaas mochten we niet in de buis onder de grond, gezien de LHC momenteel in gebruik is. Dit is wegens veiligheidsvoorschriften. De 27 kilometer lange buis is geen perfecte cirkel en de deeltjes moeten daarom zo nu en dan worden bijgestuurd. Hiervoor worden supergeleidende elektromagneten gebruikt. De LHC gebruikt zo'n 12 miljoen kubieke liter helium om de buis te koelen naar -271.3°C. Dat is zo’n een derde van de totale wereldvoorraad aan helium. Deze temperatuur is nodig om de elektromagneten goed te laten functioneren. Het duurt in totaal 6 weken om de buis af te laten koelen. CERN heeft plannen om een nog grotere deeltjesversneller te maken. Echter is door de beperkte voorraad aan helium een nieuwe methode nodig om de buis te koelen.

Na de tour was het mogelijk om vrij rond te lopen in de 'Globe of Science and Innovation', waar nogmaals in detail werd uitgelegd hoe de LHC werkt met behulp van tentoongestelde oude onderdelen en interactieve video's.

Hoewel een groot deel van de informatie langs ons heen is gegaan, wegens de moeilijkheidsgraad van de stof, was het toch erg interessant om te zien hoe duizenden wetenschappers en engineers samenwerken om de ontdekking van morgen onderzoeken.

's Avonds konden we nog even genieten in de binnenstad van Genève, om vervolgens de volgende ochtend huiswaarts te keren.